حسن بلاسم
کابوس های کارلوس فوئنتس
بلاسم در داستان‌های این مجموعه عمدتاً به شرایط عراق پس از سقوط صدام حسین می‌پردازد و تصویری از مردم این سرزمین به دست می‌دهد، چه آن‌ها که در کشور ماندند و اسیر حملة بیگانه و نزاع‌های قومی و مذهبی و کشتارهای هر روزه شدند و چه آن‌ها که خواسته یا ناخواسته راه غربت را در پیش گرفتند و حتی آن‌جا نیز نتوانستند از کابوس‌های خانه کرده در گوشه گوشه ی ذهن‌شان خلاصی یابند. کسانی چون شخصیت سلیم عبدالحسین داستان «کابوس‌های کارلوس فوئنتس» که پس از رفتن به هلند اسمش را به کارلوس فوئنتش تغییر داد. داستانی که این‌گونه شروع می‌شود: «در عراق اسمش سلیم عبدالحسین بود. در شهرداری کار می‌کرد، همراه با گروهی که شهردار پایتخت به کار نظافت کوچه‌ها و خیابان‌ها پس از انفجار گماشته بود. سال ۲۰۰۹ در هلند با نام دیگری مُرد: کارلوس فوئنتس.»
عراقی که حسن بلاسم در داستان‌های خود ترسیم می‌کند، سیاه است و پر از مرگ‌ومیر، کشتار و خشونت. بلاسم حواسش است که نگذارد حتی یک لحظه مخاطب فراموش کند که عراق امروز، غرق در خشونت است و کشتار و زخم‌های دلمه بسته ی جنگ‌ها، جنگ پشت جنگ، ویرانی بعد از ویرانی. شخصیت‌های داستان‌های حسن بلاسم محکوم به تحمل بیچارگی‌اند، فضای داستان‌ها خفقان‌آور است. در بسیاری از داستان‌های او حتی اگر به‌نظر می‌رسد فضا آرام است و این یکی قرار است پایان آرام‌تری داشته باشد، فاجعه‌ای رخ می‌دهد. فاجعه که همیشه در زندگی عراقی‌ها، در کمین است و در چشم برهم‌زدنی آوار بر تن آن‌ها می‌شود. حسن بلاسم در مصاحبه‌ای تلویزیونی وقتی مصاحبه‌گر در توصیف داستان‌های او گفت که داستان‌هایش روایتی تلخ از «رئالیسم جادویی» است، جوابی داد که دقیق‌ترین توصیف از جهان داستانی اوست و گفت: «داستان‌های من رئالیسم جادویی نیست. رئالیسم کابوس است و توهم‌های هولناک. رئالیسم اسیدی است، ناگهان می‌سوزاند و زخم می‌زند.»
«کابوس‌های کارلوس فوئنتس»، «مسیح عراقی»، «کیف علی»، «پنجره ی طبقه ی پنجم»، «خرگوش منطقه ی سبز»، «نشریه ی نظامی»، «مرا نکش، التماس می‌کنم، این درخت من است!»، «آفتاب و بهشت»، «کلمات متقاطع»، «دیوانه ی میدان آزادی»، «سرگین غلطان» و «گودال» داستان‌های این مجموعه هستند.
تهران، خیابان کریمخان زند، خیابان خردمند جنوبی، کوچه ی وفایی ورمزآبادی، پلاک1
021-88328688
info@nashremad.com
همه ی حقوق برای نشر مَد محفوظ است.
سبد خرید